Το άγιο πνεύμα που, σύμφωνα με τις αφηγήσεις των ευαγγελιστών, «κατέβηκε στην παρθένα Μαρία», και απ’ αυτό έμεινε έγκυος, παριστάνεται πολύ συχνά με τη μορφή περιστεριού.
Αυτό το πουλί απολάμβανε μεγάλης θρησκευτικής τιμής στην Ανατολή.
Τα περιστέρια θυσιάζονταν στους θεούς σαν εξαγνιστήρια θύματα.
Οι Εβραίοι ιερείς καθώς και οι ιερείς άλλων θρησκειών υποστήριζαν ότι το περιστέρι ενσαρκώνει την καθαρότητα, την αθωότητα του αγίου πνεύματος.
Στην Αίγυπτο, στην Ελλάδα, στην Περσία και στις Ινδίες το πουλί αυτό θεωρούνταν ιερό.
Άλλωστε, τον καιρό που σχεδόν κάθε γένος είχε δικό του ιερό ζώο, απ’ το οποίο οι άνθρωποι πίστευαν ότι κατάγονται, λατρεύονταν όχι μόνον τα περιστέρια, αλλά και άλλα ζώα.
Η παραγωγή των μέσων ζωής, ο τρόπος που αποχτούσαν αυτά τα μέσα είχαν ιδιαίτερη σημασία στην εκλογή των ζώων.
Έτσι, λατρεύονταν τα ζώα που χρησίμευαν σαν πηγές ύπαρξης ή εκείνα που έκαναν κακό στο σπιτικό (αυτά τα ζώα τα φοβούνταν), ή εκείνα που ήταν εξαιρετικά χρήσιμα.
Διάφορες φυλές θεοποιούσαν τράγους (αρνιά), μοσχάρια, βόδια (το βόδι Άπις), γελάδες, ελέφαντες, ακόμα και γου
Στο χριστιανικό ευαγγέλιο το περιστέρι παίζει το ρόλο του αγίου πνεύματος.
Αλλά το περιστέρι αναφέρεται και σε παλιότερους θρύλους για τη γέννηση άλλων θεών.
Έτσι, η θεά της Ελλάδας Αφροδίτη παριστάνεται συχνά μ' ένα περιστέρι στο χέρι, γιατί τα περιστέρια θεωρούνταν δικά της ιερά πουλιά και βρίσκονταν σε με-γάλο αριθμό στους ναούς της.
Για τη ασσυριανή βασίλισσα Σεμιράμιδα λέγανε ότι είχε τάχα μεταμορφωθεί σε περιστέρι.
Το περιστέρι εμφανίζεται ακόμα και στους θρύλους άλλων θεών. Έτσι, η συριανή θεά Μα έπεσε απ’ τον ουρανό μέσα σ' ένα αυγό, που κατοπινά το κλώσησε μια περιστέρα.
Στους μύθους, ο Χνουμ, ένας από τους αιγυπτίους θεούς, έβγαλε απ’ το στόμα το αυγό από το όποιο κατοπινά γεννήθηκε ο θεός Φταχθάχ, ο δημιουργός των ά-στρων.
Ο Δίας μεταμορφώνεται κι αυτός σε περιστέρι, που μιλάει μ' ανθρώπινη λαλιά. Και ο αιγύπτιος θεός Άμων μετατράπηκε σε περιστέρι.
Η θεά Ίσταρ ή Αστάρτη, ήταν περιστερά και ύστερα απ’ αυτό, η περιστερά έγι
Ένας αρχαίος σλάβικος θρύλος για τη δημιουργία του κόσμου, μιλούσε για δυο περιστέρια που, τάχα, έφεραν τη φωτιά (τις αστραπές) από τους ουρανούς, τη βροχή, καθώς και τη θεϊκή πνοή, δηλαδή τον άνεμο.
Στη μυθολογία των αρχαίων Ινδών υπάρχει η επόμενη αφήγηση:
«Ο βασιλιάς Βινάρα πήγαινε να θυσιάσει. Μια περιστέρα που την κυνηγούσε ένα γεράκι, ξεφεύ-γοντας απ’ τον εχθρό της, πέταξε στο βασιλιά και κάθισε στα γόνατα του.
Το γεράκι ζήτησε την περιστέρα, αλλά ο βασιλιάς δεν ήθελε να του τη δώσει, σ' αντάλλαγμα πρόσφερε στο γεράκι ένα βόδι, έναν κάπρο, ένα ελάφι και ένα βουβάλι.
«Δώσε μου καλλίτερα— είπε το γεράκι— τόσο κρέας απ’ το κορμί σου όσο ζυγίζει η περιστέρα».
Τότε ο Βινάρα έκοψε ένα κομμάτι από το σώμα του, αλλά η περιστέρα ζύγιζε πιο πολύ.
Ο βασιλιάς έκοψε άλλο ένα κομμάτι, αλλά το βάρος της περιστέρας μεγάλωνε ακόμα πιο πολύ. Τελικά, ο βασιλιάς κάθισε ο ίδιος στην ζυγαριά.
Τότε το γεράκι του είπε:
«Εγώ είμαι ο Ίνδρα, ο βασιλιάς του ουρανού και η περιστέρα είναι θεός της φωτιάς.
Θέλαμε να δοκιμάσουμε την καλοσύνη σου, κι από δω και μπρος όλη η γη θα είναι γεμάτη από τη δόξα σου»
Κι έτσι, ο Άγνις, ο θεός της φωτιάς, μεταμορφώθηκε σε περιστέρι και ο Ίνδρα, που διαφέντευε τις αστραπές και τις βροντές, πήρε τη μορφή του γερακιού.»
Στα γερμανικά και ρούσικα παραμύθια διατηρήθηκε ο θρύλος των φτερών ή των πουκάμισων από πούπουλα περιστεριού, πάπιας ή κύκνου.
Φορώντας αυτά τα πουκάμισα, οι μαγικές παρθένες μεταμορφώνονταν σε περιστέρες, πάπιες, κύκνους και όταν τα έβγαζαν ξαναγίνονταν πάλι παρθένες.
Κοντά στο Δία, το περιστέρι είχε κιόλας για αποστολή να του προμηθεύει τροφή: τα περιστέρια του έφερναν την αμβροσία (τροφή των θεών).
Η λέξη «πνεύμα» σήμαινε στην αρχή άνεμος, πνοή, αναπνοή.
«Το εδάφιο για το βιβλίο των περιστεριών» 25 υποστηρίζει κιόλας ότι οι άνεμοι γεννήθηκαν από το άγιο πνεύμα.
Συναντάμε και την έξης προσφώνηση στο άγιο πνεύμα:
«Συ πουλί, πουλί μου απ’ τον παράδεισο, συ που τη νύχτα κοιμάσαι λίγο, ξυπνάς με τα χαράματα και κελαηδάς βασιλικά τραγούδια».
Γι’ αυτό το λόγο στη Ρωσία, πριν απ’ το Μεγάλο Πέτρο δεν έτρωγαν περιστέρια.
Μερικοί θρήσκοι θεωρούν και σήμερα ότι είναι αμαρτία να κυνηγάς και να τρως περιστέρια.
Λέγεται ότι, όταν κανένας σκοτώνει αυτό το πουλί, στο σπίτι του δε θα γεννάνε πια τα ζωντανά.
Αντίθετα, το σπίτι όπου τρέφουν περιστέρια είναι ένα ευτυχισμένο σπίτι, όλα πάνε καλά σ' αυτούς που το κατοικούνε και το ίδιο το σπίτι προστατεύεται από τη φωτιά.
Αν κάποιο κτίριο πάρει κάπου φωτιά, τότε πρέπει να πετάξουν στο σπίτι που καίγεται ένα άσπρο περιστέρι.
Σ' αυτές τις δοξασίες το περιστέρι θεωρείται πουλί αφιερωμένο στη βροντή, την αστραπή και τη φωτιά, είναι ο μεσάζοντας ανάμεσα στο θεό και στους ανθρώπους, είναι το άγιο πνεύμα.
Σ' αυτές τις δοξασίες το περιστέρι θεωρείται πουλί αφιερωμένο στη βροντή, την αστραπή και τη φωτιά, είναι ο μεσάζοντας ανάμεσα στο θεό και στους ανθρώπους, είναι το άγιο πνεύμα.
Το περιστέρι φέρνει και την καταστροφική φωτιά και τις καταρρακτώδεις βροχές και τη φλόγα του κεραυνού.
Στον ασσυριο— βαβυλωνιακό θρύλο για τον κατακλυσμό λέγεται ότι την έβδομη μέρα μετά τον κατακλυσμό, ο Ουτναπιστίμ ξαπόλησε μια περιστέρα.
Η περιστέρα πέταξε, αλλά γύρισε πίσω, γιατί δε βρήκε που να σταθεί.
Ύστερα έστειλε μια χελιδόνα, αλλά κι αυτή επέστρεψε. Μετά απ’ αυτό ο Ουτναπιστίμ ξαπόλησε ένα κοράκι που δεν ξαναγύρισε γιατί βρήκε μερικά ψοφίμια να φάει.
Στη βιβλική αφήγηση για τον κατακλυσμό λέγεται ότι στην αρχή ο Νώε ξαπόλησε ένα κοράκι που αφού πέταξε, γύρισε πίσω.
Τότε ο Νώε ξαπόλησε το περιστέρι που την πρώτη φορά ξαναγύρισε, αλλά ξαναπετώντας έπειτα από εφτά μέρες επέστρεψε μ' ένα πράσινο κλωνάρι ελιάς στο ράμφος του.
Στον ασσυριο— βαβυλωνιακό θρύλο για τον κατακλυσμό λέγεται ότι την έβδομη μέρα μετά τον κατακλυσμό, ο Ουτναπιστίμ ξαπόλησε μια περιστέρα.
Η περιστέρα πέταξε, αλλά γύρισε πίσω, γιατί δε βρήκε που να σταθεί.
Ύστερα έστειλε μια χελιδόνα, αλλά κι αυτή επέστρεψε. Μετά απ’ αυτό ο Ουτναπιστίμ ξαπόλησε ένα κοράκι που δεν ξαναγύρισε γιατί βρήκε μερικά ψοφίμια να φάει.
Στη βιβλική αφήγηση για τον κατακλυσμό λέγεται ότι στην αρχή ο Νώε ξαπόλησε ένα κοράκι που αφού πέταξε, γύρισε πίσω.
Τότε ο Νώε ξαπόλησε το περιστέρι που την πρώτη φορά ξαναγύρισε, αλλά ξαναπετώντας έπειτα από εφτά μέρες επέστρεψε μ' ένα πράσινο κλωνάρι ελιάς στο ράμφος του.
Σύμφωνα μ' έναν άλλο θρύλο, το ίδιο το κοράκι γεννήθηκε κάποτε από ένα περιστέρι άσπρο και μετατράπηκε, σε μαύρο κοράκι μόνον όταν βρώμησε και μιάνθηκε απ’ τα. ψοφίμια.
Μπορούμε ν' αναφέρουμε δεκάδες άλλους παρόμοιους θρύλους, όπου λέγεται ότι το περιστέρι, που απ’ τους πανάρχαιους, καιρούς έζησε δίπλα στον άνθρωπο και έγινε φίλος του, παίζει το ρόλο του μεσάζοντα μεταξύ θεού και ανθρώπων, του αγγελιαφόρου που αναγγέλλει τη σωτηρία (το τέλος του κατακλυσμού) και τελικά μεταμορφώνεται σε άγιο πνεύμα.
Είδαμε ότι στις πανάρχαιες θρησκείες — την αιγυπτιακή, τη συριακή, τη φοινικική κ.λπ. — το περιστέρι και η περιστέρα θεωρούνται ιερά πουλιά.
Η χριστιανική θρησκεία δανείστηκε τη λατρεία αυτού του πουλιού από τις εικόνες των αιγυπτιακών, φοινικικών κ.λπ. ναών.
Η περιστέρα, που στους χριστιανούς ενσαρκώνει το άγιο πνεύμα, είναι λοιπόν το ίδιο πουλί που είχε θεοποιηθεί στις αρχαίες θρησκείες, το πουλί που υψώνεται από τη γη στους ουρανούς, που επικοινωνεί με τους θεούς, τους φέρνει τις ειδήσεις και τις παρακλήσεις των ανθρώπων, κατεβαίνει απ’ τον ουρανό με τη μορφή «αγίου πνεύματος», ρίχνεται στις φλόγες, προκαλώντας ένα δεισιδαιμονικό τρόμο, πετάει ανήσυχο πριν από την καταιγίδα, ενσαρκώνοντας την καταιγίδα, τον άνεμο, και, τέλος, κάθεται στον ουράνιο θόλο πάνω απ’ το θρόνο του θεού, πάνω απ’ το κεφάλι του μάλιστα «πλανιέται» από πάνω του και τον σκιάζει με τις φτερούγες του.
Στην αρχαία χριστιανική φιλολογία φαίνονταν ξεκάθαρα η σχέση ανάμεσα στο ιερό περιστέρι -το άγιο πνεύμα- και τη θεά της γονιμότητας, τη θεομήτορα.
Αυτό βγαίνει, λόγου, χάρη, και από το γεγονός ότι στη χριστιανική «αγία τριάδα» που απαρτίζεται από τον θεό-πατέρα, τον θεό-γιο και το άγιο πνεύμα, αυτό το άγιο πνεύμα κατέχει ολοφάνερα τη θέση της θεομήτορος.
Στο λεγόμενο «εβραϊκό ευαγγέλιο», που απορρίφθηκε από την εκκλησία, ο Ιησούς Χριστός λέει απροκάλυπτα: «Η μάνα μου, το άγιο πνεύμα, μ' έπιασε απ’ τα μαλλιά και με απόθεσε στο βουνό Θαβώρ».
Και, τέλος, οι αιρετικοί χριστιανοί στα παλιά χρόνια οι λεγόμενοι βαλεντινιανοί, έβλεπαν επίσης στο άγιο πνεύμα τη «δοξασμένη μάνα».
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα, αν το άγιο πνεύμα ήταν γένους θυληκού,πως έμεινε έγκυος η παρθένος Μαρία..?
*Από το βιβλίο του Εμμανουήλ Γιαροσλάβσκι :
ΠΩΣ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ,
ΖΟΥΝ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ
ΟΙ ΘΕΟΙ
ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΕΣ
Η χριστιανική θρησκεία δανείστηκε τη λατρεία αυτού του πουλιού από τις εικόνες των αιγυπτιακών, φοινικικών κ.λπ. ναών.
Η περιστέρα, που στους χριστιανούς ενσαρκώνει το άγιο πνεύμα, είναι λοιπόν το ίδιο πουλί που είχε θεοποιηθεί στις αρχαίες θρησκείες, το πουλί που υψώνεται από τη γη στους ουρανούς, που επικοινωνεί με τους θεούς, τους φέρνει τις ειδήσεις και τις παρακλήσεις των ανθρώπων, κατεβαίνει απ’ τον ουρανό με τη μορφή «αγίου πνεύματος», ρίχνεται στις φλόγες, προκαλώντας ένα δεισιδαιμονικό τρόμο, πετάει ανήσυχο πριν από την καταιγίδα, ενσαρκώνοντας την καταιγίδα, τον άνεμο, και, τέλος, κάθεται στον ουράνιο θόλο πάνω απ’ το θρόνο του θεού, πάνω απ’ το κεφάλι του μάλιστα «πλανιέται» από πάνω του και τον σκιάζει με τις φτερούγες του.
Στην αρχαία χριστιανική φιλολογία φαίνονταν ξεκάθαρα η σχέση ανάμεσα στο ιερό περιστέρι -το άγιο πνεύμα- και τη θεά της γονιμότητας, τη θεομήτορα.
Αυτό βγαίνει, λόγου, χάρη, και από το γεγονός ότι στη χριστιανική «αγία τριάδα» που απαρτίζεται από τον θεό-πατέρα, τον θεό-γιο και το άγιο πνεύμα, αυτό το άγιο πνεύμα κατέχει ολοφάνερα τη θέση της θεομήτορος.
Στο λεγόμενο «εβραϊκό ευαγγέλιο», που απορρίφθηκε από την εκκλησία, ο Ιησούς Χριστός λέει απροκάλυπτα: «Η μάνα μου, το άγιο πνεύμα, μ' έπιασε απ’ τα μαλλιά και με απόθεσε στο βουνό Θαβώρ».
Και, τέλος, οι αιρετικοί χριστιανοί στα παλιά χρόνια οι λεγόμενοι βαλεντινιανοί, έβλεπαν επίσης στο άγιο πνεύμα τη «δοξασμένη μάνα».
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα, αν το άγιο πνεύμα ήταν γένους θυληκού,πως έμεινε έγκυος η παρθένος Μαρία..?
*Από το βιβλίο του Εμμανουήλ Γιαροσλάβσκι :
ΠΩΣ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ,
ΖΟΥΝ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ
ΟΙ ΘΕΟΙ
ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου