-)(- ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

-)(- ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

(Ἐπίσημο κείμενο τοῦ Ἐπιβατηρίου
Λόγου τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν
καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμου,
§§ 28-36, 16.2.08.)

"ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΤΑΓΟΙ, ἔχουμε μία
ὑποχρέωση ἀπέναντί σας καὶ ἐσεῖς
ἔχετε ἕνα χρέος στὸ γένος
μας καὶ στὴν Ἱστορία.

Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ξαναβρῇ
τοὺς τρόπους νὰ κεντρίζῃ καὶ νὰ ἐμπνέῃ
τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα.
Ὅπως τότε ποὺ γονιμοποίησε τὶς τέχνες
καὶ τὶς ἐπιστῆμες καὶ γέννησαν πολιτισμό(!!!!!!!!!!!!).

Τότε ποὺ καὶ οἱ πέτρες μαρτυροῦσαν
τὸ μεγαλεῖο τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας,(!!!!!!!!!!!!!)
καθὼς αὐτὴ ἐκφραζόταν μέσῳ
τῆς ἀρχιτεκτονικῆς τῶν ναῶν καὶ τῶν μοναστηριῶν.

Τότε ποὺ ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ ἢ τὰ μοναστήρια τοῦ Ὁσίου
Λουκᾶ καὶ τοῦ Δαφνιοῦ μαρτυροῦσαν
μὲ τὴν ἄρρητη γλῶσσα τοῦ πολιτισμικοῦ
ἐπιτεύγματος περὶ τῆς ἀναστημένης
ἐλπίδας τοῦ ἀνθρώπου.»

Τότε ποὺ ὁ πεζὸς καὶ ὁ ποιητικὸς λόγος
γέννησαν ὕψιστης πολιτισμικῆς ἀξίας
ἐκφράσεις τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος,
ὅπως ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος ἢ τὰ κείμενα
τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀπὸ τὰ βάθη
τῆς ἀνθρώπινης εὐαισθησίας ἀναδύθηκε
τὸ κάλλος τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς.

Σπεύδω νὰ διευκρινίσω: » Δὲν σᾶς καλῶ νὰ κατασκευάσετε
στρατευμένη χριστιανικὴ τέχνη.
Σᾶς προσκαλῶ καὶ σᾶς προκαλῶ νὰ ξαναανακαλύψουμε
μαζὶ τοὺς χυμούς, ποὺ ἔθρεψαν τὶς ψυχὲς τῶν προγόνων
μας καὶ γέννησαν τὸν πολιτισμὸ ποὺ κληρονομήσαμε...

Σᾶς παραπέμπω ἐνδεικτικὰ στὴ νεοελληνικὴ
Ζωγραφική, ποὺ κρύβει μέσα της τὴν βυζαντινὴ
ἁγιογραφικὴ παράδοση, στὴν Ποίηση, ποὺ ἀντλεῖ
ἀφανῶς χυμοὺς ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὑμνογραφία,
ἢ στὴ σύγχρονη ἑλληνικὴ Μουσική,
λαϊκὴ ἢ ἔντεχνη, ποὺ κρύβει μέσατης τοὺς
δρόμους τοῦ βυζαντινοῦ μέλους.

Ἀκόμη καὶ στὸν ὑπερρεαλισμὸ τῶν νεώτερων ζωγράφων διακρίνει
κανεὶς τὶς ἐπιρροὲς τῶν ἁγιογράφων δασκάλων τους. 
Ὅλα αὐτὰ κραυγάζουν
γιὰ τὴν κοινή μας
εὐθύνη νὰ συναντηθοῦμε ξανά, Ἐκκλησία
καὶ ἀνθρώπινη δημιουργικότητα, γιὰ νὰ οἰκοδομήσουμε
καὶ πάλι πολιτισμὸ καὶ νὰ ἐγγράψουμε
πολιτιστικὲς παρακαταθῆκες γιὰ τὸ αὔριο
τῶν παιδιῶν μας καὶ τοῦ τόπου μας.»

..................................................................................................
..................................................................................................

Εἶναι ἀπίστευτο· καὶ ὅμως
ὁ τρόπος ἀντίληψης τῆς Ἱστορίας,
ποὺ χειροπιαστὰ
ἀναδεικνύεται στὸ κείμενο αὐτό,
ἂν δὲν ὑπηρετῇ μία ὠμὴ
καὶ μακιαβελλικὴ σκοπιμότητα,
θὰ μποροῦσενὰ ἐκληφθῇ ὡς πρωτότυπα
παράλογος ἂν ὄχι παρανοϊκός.

Οὔτε μιὰ μικρὴ λεξούλα
γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἀληθινοὺς
γεννήτορες τοῦ Πολιτισμοῦ,
οὔτε μιὰ λεξούλα γιὰ τοὺς Ἕλληνες
ἀληθινοὺς γεννήτορες τῆς Ἐπιστήμης,
οὔτε μιὰ λεξούλα γιὰ τὴ μεγάλη
Κλασικὴ Ἑλληνικὴ Τέχνη.

Αὐτὰ εἶναι ἀνύπαρκτα καὶ παντελῶς
ἀνάξια λόγου γιὰ τὸν νέο πνευματικὸ
ἡγέτη τῶν ΝΕΟἙλλήνων,(ΝΕΟΡΩΜΙΩΝ),
ὅταν τοὺς μιλάῃ γιὰ τὸν Πολιτισμό τους,
τὶς Ἐπιστῆμες καὶ τὶς Τέχνες.

Γι’ αὐτὸν ὁλόκληρη ἡ προσέγγισή του στὸ πρόβλημα
πῶς θὰ ὑπάρξῃ πολιτισμικὴ πρόοδος
τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων, εἶναι:
«ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ξαναβρῇ
τοὺς τρόπους νὰ κεντρίζῃ καὶ
νὰ ἐμπνέῃ τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα,
ὅπως τότε ποὺ (ἡ Ἐκκλησία) γονιμοποίησε
τὶς τέχνες καὶ τὶς ἐπιστῆμες καὶ γέννησαν
πολιτισμό ».

Πρόκειται γιὰ μιὰ φράση, ποὺ μὲ κανένα
τρόπο δὲν τόλμησε ἕως τώρα
νὰ ἐκστομίσῃ ἕνας προκαθήμενος
χριστιανικῆς Ἐκκλησίας,
γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι
καὶ οἱ τρεῖς κεντρικές της λέξεις
«τέχνη», «ἐπιστῆμες», «πολιτισμὸς» εἶναι
ἔννοιες ποὺ στὴ χριστιανικὴ
ἀντίληψη καὶ γλῶσσα ἀνάγουν
σαφῶς στὸν ἀρχαῖο Ἑλληνικὸ Κόσμο
καὶ γι’ αὐτὸ ἀποτελοῦσαν ἀκριβῶς
τὸν θανάσιμο ἐχθρό,
τὸ ἀντίπαλο δέος τοῦ δόγματος.

Ἂν ἐξαιρέσωμε τὴν πρώτη ἔννοια,
«τέχνη», ἡ ὁποία ἐννοήθηκε ἀπὸ
τὸν Χριστιανισμὸ πάντοτε
ὡς στρατευμένη ὑπηρέτρια
τοῦ δόγματος (ἐκκλησιαστικὴ μουσική,
ἁγιογραφικὴ ζωγραφική, ἐκκλησιαστικὴ ποίηση,
ἐκκλησιαστικὴ ἀρχιτεκτονικὴ)
καὶ ποτὲ ὡς ἐλεύθερη δημιουργία, οἱαδήποτε
ἄλλη καλλιτεχνικὴ δραστηριότητα
ἀντιμετωπίσθηκε καὶ ἀντιμετωπίζεται
ὡς ἐχθρὸς –καὶ εἶναι πράγματι
ἐχθρὸς κάθε δογματισμοῦ.

Ὁ νέος ἀρχιεπίσκοπος λοιπὸν
κάνει τὴν «ἐπίθεσή» του:
α) ἐγκαταλείπει τὴν «ἱερά» ἀνάμιξη στὴν πολιτικὴ
ἐξουσία, ποὺ πάσῃ δυνάμει ἐπεδίωξε
καὶ σχεδὸν πέτυχε ὁ προκάτοχός
του Χριστόδουλος μετατρέποντας
τὰ κόμματα σὲ ὑποχείριά του,
β) εἰσβάλλει δυναμικὰ σ’ ὅλους τοὺς τομεῖς
τοῦ Πολιτισμοῦ, τῆς Τέχνης καὶ τῆς Ἐπιστήμης
μὲ προφανῆ σκοπὸ ἐπίσης
νὰ τοὺς στρατεύσῃ στὴ θεοκρατία,
γ) διαγράφει ὁλόκληρο τὸν προχριστιανικὸ
Πολιτισμὸ ἀπὸ τὴν Ἱστορία καὶ
δ) «καπαρώνει » ὡς «ἐκκλησιαστικό» ὅ,τι πολιτισμικὸ
ὑπάρχει καὶ πιθανῶς νὰ ὑπάρξῃ στὴν Ἑλλάδα.

Ἔτσι, ὅπως δύο φορὲς
τονίζεται, ἡ Ἐκκλησία «γέννησε τὸν πολιτισμὸ
ποὺ κληρονομήσαμε».

Κι αὐτὸς ὁ ἐκκλησιαστικὸς πολιτισμός,
πρὶν ἀπὸ τὸν ὁποῖο οἱ Ἕλληνες ἄνθρωποι
προφανῶς ἦταν πολιτισμικὰ στεῖροι κι ἄγονοι,
δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὰ μοναστήρια
καὶ τὶς ἐκκλησίες στὴν (ἀσιατικὴ) Ἀρχιτεκτονική,
τὰ (ὑβριστικὰ κατὰ τῶν ἀρχαίων ἐπιστημόνων,
μαθηματικῶν, φιλοσόφων, καλλιτεχνῶν,
λογοτεχνῶνκ.λπ.) κείμενα
τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς
«Χαιρετισμοὺς τῆς Θεοτόκου» στὴν Λογοτεχνία,
τὴν (ἀνατολίτικη) βυζαντινὴ ρινοφωνία
στὴν Μουσικὴ καὶ τὶς ἁγιογραφίες στὴν Ζωγραφική.

Αὐτὰ «ἔθρεψαν τὶς ψυχὲς τῶν προγόνων
μας καὶ γέννησαν τὸν πολιτισμὸ ποὺ κληρονομήσαμε».

Κι ὅλα αὐτὰ λέγονται ἀπὸ
τὸν πνευματικὸ ἡγέτη μιᾶς χώρας
μὲ ἕναν Πολιτισμό, τοῦ ὁποίου ἡ προχριστιανικὴ
Ἀρχιτεκτονική, ἡ προχριστιανικὴ Λογοτεχνία,
ἡ προχριστιανικὴ Μουσικὴ
καὶ ἡ προχριστιανικὴ ἀνάγλυφη Ζωγραφικὴ
(ἀρχαιοελληνικοὶ ζωγραφικοὶ πίνακες δὲν διασώθηκαν
λόγω τῶν φθαρτῶν ὑλικῶν τους) παραμένουν
ἐσαεὶ τὰ αἰώνια πρότυπα καὶ πρωτότυπα,
ποὺ τὰ μιμοῦνται οἱ πολιτισμένοι
ἄνθρωποι ὅπου Γῆς.